15. HET FUNDAMENT EN DE HOEKSTEEN
- Efeze 2: 19-22
Efeze 2:19-20 "Zo zijt gij dan niet meer vreemdelingen en bijwoners, maar medeburgers der heiligen, en huisgenoten Gods; 20 Gebouwd op het fondament der apostelen en profeten, waarvan Jezus Christus is de uiterste Hoeksteen;"
Paulus zegt niet dat de apostelen en de profeten het fundament zijn. Hij schreef in 1 Korinthe 3:11 dat Jezus Christus de hoeksteen is van de gemeente. Het zijn de Apostelen en profeten die het fundament leggen. Jezus Christus is niet alleen hoeksteen en het fundament, Hij is het hele gebouw.
In die tijd tekenden de architecten geen plannen op grote vellen papier. In plaats daarvan gebruikten ze de hoeksteen van het gebouw die op een schaal van het hele gebouw gemaakt was. Om deze reden was de hoeksteen bij de piramides ook de sluitsteen. Tijdens het bouwen controleerde men steeds aan de hoeksteen of het bouwen overeenkomstig de plannen waren van de architect.
Zo is ook Jezus Christus de hoeksteen. Hij is het die gebouwd wordt. Dit is de essentie van de echte Apostolische en profetische bediening. Kolossenzen 1:28-29 "Denwelken wij verkondigen, vermanende een iegelijk mens, en lerende een iegelijk mens in alle wijsheid, opdat wij zouden een iegelijk mens volmaakt stellen in Christus Jezus; 29 Waartoe ik ook arbeide, strijdende naar Zijn werking, die in mij werkt met kracht." Paulus was niet bezig mensen te laten belijden dat Jezus hun redder was. Dit was wel belangrijk begin. Hij was ook niet bezig mensen de christelijke doctrine te laten begrijpen, alhoewel dit ook belangrijk is. Dit ging veel verder dan overal maar gemeentes stichten waar hij kwam. Al deze dingen werkten mee om de mensen te veranderen in het beeld van Christus. Dit is het beeld van God waar velen in geschapen zijn om het te dragen. Dit begint met de redding door God door het offer aan het kruis. Na de verzoening komt de vernieuwing van ons denken en het veranderen van onze levens overeenkomstig Zijn wegen.
God beoordeelt de toestand en de conditie van een gemeente niet aan de mooie preken die op zondag gegeven worden, maar aan hoe de mensen de maandag morgen zijn. Het hoofddoel van ons leven is niet het weten van de waarheid, maar de waarheid die ons leven wordt. Het hoofddoel van de gemeente is meer dan alleen maar voorzien in diensten voor de mensen, het is werken totdat iedereen volledig is Christus Jezus. Dat is het fundament van de Apostolische en profetische bediening.
De kwaliteit van onze bediening is bepaald door de kwaliteit van de mensen die deel uitmaken van onze dienst. Hoe zijn zij thuis? Hoe leven ze op hun werk? Hoe geduldig en liefdevol zijn ze en hoe vriendelijk zijn ze bij het winkelen of in het verkeer? Hoe leven zij in het geheim als niemand rond hun aanwezig is. Beginnen ze meer en meer op Jezus te gelijken? Zo moeten we ook ons eigen leven beoordelen. Lijken we meer op Christus dan vorig jaar. Is dat de vrucht van onze dienst in het leven van de mensen die we dienen?
De geschiedenis van de gemeente is gelijkaardig aan de geschiedenis van Israël in de Bijbel. Het is een voortdurende cyclus van opwekking en bevrijding, gevolgd door lusteloosheid, afvalligheid, gebondenheid, en dan weer de opwekking en bevrijding. Lusteloosheid gaat gewoonlijk over in afvalligheid als er rituelen worden gebruikt om te waarheid te verdraaien die ze vertegenwoordigen, of in meer moderne tijden, worden projecten gebruikt voor het leven van Christus in ons midden. Er is niets mis met ceremonies als ze juist gebruikt worden, of met werken als ze maar op de tweede plaats van belangrijkheid blijven. Het hoofddoel van ons leven is gelijkvormig te worden aan Christus, en dit geld ook voor elke bediening in de gemeente om toegewijd te zijn voor de verandering van levens van anderen naar het beeld van Christus.
Nu we weten wat het juiste fundament is, zien we de apostel de constructie van de tempel van de Heer compleet maken. Efeze 2:21-22 "Op Welken het gehele gebouw, bekwamelijk samengevoegd zijnde, opwast tot een heiligen tempel in den Heere; 22 Op Welken ook gij mede gebouwd wordt tot een woonstede Gods in den Geest." We worden dus niet automatisch de tempel van de Heer, het is iets waar we in groeien. We moeten samen gebouwd worden met andere gelovigen. We herkennen de ware tempel van de Heer in hoeverre onze levens verweven zijn met de andere gelovigen. De gemeente is niet zo maar een hoop stenen bij elkaar!
Maar levende stenen die samengevoegd zijn en gecementeerd op de juiste plaats. Als dit gebeurt in de samenkomsten dan is het goed? Als het niet zo is, waarom?
Kerk is niet zomaar een bijeenkomst, het is leven. Als we wedergeboren zijn dan worden we een nieuwe schepping en onze identiteit met deze nieuwe schepping moet sterker zijn dan met welke ander natuurlijk verbinding dan ook. Natuurlijke families hebben de neiging uit elkaar te groeien, nochtans komen ze regelmatig samen om hun identiteit en verhoudingen te behouden. Hoe dan ook, de familie van God komt niet alleen samen op feestdagen en speciale gebeurtenissen om hun relaties te laten voortduren, wij komen altijd samen. Wij komen samen om meer naar elkaar toe te groeien en onze levens moeten sterker verbonden worden als we groeien naar de tempel waar we voor geroepen zijn.
We moeten een visie hebben dat onze samenkomsten een tijd zijn waarin de relaties binnen de gemeente gebouwd worden en versterkt. Dit is veel meer dan dat mensen twee minuten opstaan om elkaar te groeten. Het is veel meer dan een picknick organiseren, alhoewel dit ook zinvol kan zijn. De tempel van de Heer is geroepen om meer beduidend te zijn dan iedere andere menselijke gemeenschap op deze aarde.
Hoe moeten wij de gelovigen aanmoedigen om samen gebouwd te worden, dan alleen maar een meeting te zijn waar de herders voedsel brengen naar de schapen. Er zijn vele mogelijkheden maar we moeten eerst echt begrijpen welke praktische stappen nodig zijn en we moeten een visie krijgen en ervan horen. Onze samenkomsten moeten zo wonderbaar zijn, dwingend, echt en werkelijk, zodat iemand die het ziet verwonderd is. Indien we op zo een wijze vergaderen, een goede smaak nalaten, dan kunnen we eigenlijk niet genoeg samenkomen.
Ieder samenkomst zou een experiment moeten zijn die we opgebouwd meer verlaten en waar we samengevoegd worden met anderen zodat we dichter naar elkaar toegroeien. Voor het einde van deze bedeling zal er echt kerkleven, zoals God het bedoeld heeft, op deze aarde gedemonstreerd worden. Het zal een samenleving zijn binnen een samenleving en de rijkste en de diepste menselijke relaties op aarde.
Het is een feit dat we de tempel van God moeten zijn, en Hij zal met ons samenwonen. Niets brengt mensen dichter bij elkaar dan de openbaring van de tegenwoordigheid van God. De Heer zelf is het cement dat alles samen houdt. Het is nog belangrijker om dichter naar Hem te groeien, dan naar elkaar. Maar als we dichter bij Hem komen, groeien we ook dichter naar elkaar.