GIJ WILDE TOCH OOK NIET WEGGAAN!!!

Johannes 6:67 "Toen zeide Jezus tot de twaalf: Wilt gij ook niet weggaan?"

Jezus spreekt tegen Zijn volgers over het feit dat Hij het Levende Brood is en dat we Zijn Vlees moeten eten en Zijn Bloed moeten drinken. Voor de hoorders zijn dit "harde woorden" en velen keren zich af van Hem en daarom de vraag van Jezus aan Zijn discipelen in vers 67. Petrus antwoord in de wij-vorm en Jezus zegt dan tegen hem dat Hij ook de verrader uitgekozen heeft. De conclusie is hier dat we niet kunnen instaan voor de anderen.

Jezus is niet alleen maar iemand die ons en de wereld redt, maar Hij wil ook dat we jukgenoten van Hem zijn.

Later, na het sterven van Jezus aan het kruis laten de twaalf Hem ook los en keren terug naar hun vroegere werkzaamheden, niet naar hun zonden, en gaan weer vissen.

Ik herken mij wel in dit verhaal en heb mij verschillende malen terug beziggehouden met de wereldse zaken zonder te focussen op mijn Heiland en Redder. Ik hield op te wandelen met Hem. Soms ging ik ook geheel op in het werk voor God, maar ik ging niet met Hem mee.

Het is vandaag negen maart en deze morgentijdens mijn stille tijd moest ik terug denken aan een gebeurtenis die achtenvijftig jaar geleden plaats vond. Ik was verwondert omdat ik al om heel vroeg wakker werd, tien voor zes, en ik vroeg aan de Heer: " Vader, moet ik nu al opstaan?" en...ik ging naar de woonkamer en begon met een dankgebed en ik verlangde te weten wat mijn hemelse Vader mij wilde duidelijk maken.

Op zes maart negentienhonderdeenenzestig had ik een zwaar ongeval, met de bromfiets, samen met mijn papa. Hij was vijfendertig jaar en ik ging twaalf worden. In een hospitaal in Duitsland werden wij in een toestand tussen leven en dood binnengebracht en behandelt door zeer bekwame geneesheren, zo bleek later. Ondanks alle goede zorgen is mijn papa op acht maart, twee dagen later, gestorven. Hij werd begraven in België, waar we woonden, en pas drie weken later werd ik op de hoogte gebracht van deze gebeurtenissen.

Op de mannen afdeling van dit hospitaal, waar ik nog steeds herstellende was, zag ik vele vrouwen met hun kinderen hun man en papa bezoeken. Ik realiseerde mij toen reeds dat dit voor mij niet meer mogelijk was. Mijn papa was dood en weg en ik was nu alleen. Er gingen veel mensen dood natuurlijk, maar ...mijn papa? Mijn mama zorgde met veel liefde voor mij en mijn twee zussen en mijn broer. Maar het leven was anders geworden, leeg en soms was ik zeer eenzaam.

Mijn mama, toen een jonge mooie weduwe vrouw, hertrouwde en ik kreeg een andere papa. Ze noemden dat stiefvader toen en ik vond dat een verschrikkelijk woord en noemde hem al zeer vlug vader of papa. Ja, hij hield van ons en hij zorgde voor zijn vrouw en wij kregen er nog een broer en een zusje bij. Wij waren weer en gewoon gezin en alles ging zijn gangetje. Ik huwde toen ik vierentwintig was met een mooi meisje en begon ik aan mijn eigen gezinnetje en zo doen de mensen dat nog steeds vandaag.

Eind november negentienhonderdzesenzeventig hoorde ik het evangelie van Jezus Christus. Ik aanvaarde Hem als mijn Redder en Heiland, beleed mijn zonden en mijn leven veranderde helemaal omdat..."ik kon het café niet meer binnengaan." In mijn persoonlijk getuigenis heb dit allemaal uitgebreid beschreven.

Ik maak in mijn gedachten een lang verhaal kort, maar op veertien augustus tweeduizendenzeven zei mijn papa tegen mij dat maar niet moest denken dat hij mij vader was...hij was toen zeer boos. S' Anderendaags moest ik voor mijn werk op reis voor een week en tijdens deze rit begon ik plots zee fel te wenen. Ik realiseerde mij dat helemaal geen papa meer had. Toen ik kind was is die van mij gestorven door en ongeval en nu zegt iemand die mij opgevoed heeft dat hij mijn papa niet wil zijn en nooit geweest is. Ja, ik was een christen en een kind van God geworden en ja Hij is mijn Vader en toch had ik veel verdriet en miste ik liefde van mij papa. Alsof er iemand naast mij zit hoorde ik zeggen: " Mijn zoon, ik ben je papa; Ik ben Liefde; Ik zal je nooit verlaten. Ik heb je gekocht en betaald met het bloed van Mijn Zoon Jezus Christus, jij bent van Mij en ik hou van jou mijn kind" nog meer tranen en snikken en toen ..."Dank u wel Vader" en vrede en vreugde en blijdschap vervulde mijn hart en vanaf toen wist ik, en begreep ik, en stond het voor mij vast dat God, mijn Abba Vader was.

Tijdens mijn stille tijd dus waren deze herinneringen zeer kostbaar en oorzaak van aanbidding en dankzegging. Ik doe dit iedere morgen sinds drie-en-een-half jaar nu en ik moet toegeven dat na al deze jaren en gebeurtenissen in mijn leven, ik meer dan overwinnaar ben gebleven door Hem die mij liefheeft. Deze gebeurtenissen in mijn leven konden mijn persoonlijk leven tijdelijk scheiden van God, maar deze oefeningen van de ziel konden nooit een wig drijven tussen de liefde van God en de ziel van een heilige. De onpeilbare liefde van God, getoond aan het kruis van Golgotha, is een liefde die we nooit kunnen en zullen verdienen. Ik dankte mijn Heer en mijn God keer op keer voor die almachtige genade die ik krijg in het dagdagelijkse leven van iedere dag. Mijn ervaringen, en ik kan niet voor anderen spreken, zijn soms verschrikkelijk en eentonig geweest, maar ze hebben niet de macht de liefde van God aan te raken die in Jezus Christus is, mijn Heer.

Ik moet steeds weer opnieuw denken aan de woorden van Paulus in de brief aan de Galaten hoofdstuk drie vers twintig waar hij zegt dat hij met Christus gekruisigd; "ik leef wel; doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij; want wat ik nu leef in het vlees, dat leef ik in het geloof aan de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en zichzelf voor mij heeft overgegeven." Ik heb deze morgen weer opnieuw deze woorden voor mij zelf in geloof beleden en weer uitgesproken dat alles wat met Jezus gebeurd is, ook met mij gebeurd is. Ik heb aanvaart dat God zelf, mijn Vader, mij in Christus geplaats heeft en dat zoals Hij nu is, ik ben op deze aarde. Dank u Heer Jezus Christus dat U in mij en door mij leeft en de Vader verheerlijkt door de vrucht van de Geest in mijn leven. Alle lof en eer aan u Heer en Heiland.

Ik ben toen beginnen danken voor de zegeningen in mijn leven. Voor het huis waarin ik woon, mijn kleinzoon die mij is, voor alle dingen die ik lag gebruiken en het geld om te leven; voor mijn kinderen en voor mijn kleinkinderen. Voor mijn broers en zussen en hun families en voor mijn vrienden en hun kinderen en kleinkinderen. Ik bid en dank voor mijn ex-vrouw en voor alle jaren die samen hadden en die God gebruikt heeft om ons te vormen. Ik bid voor de dinsdagavond gebedsgroep voor mannen dat we echte mannen van gebed mogen worden en dat er door ons verandert leven opwekking maag komen. Ik zegen al deze mensen en met de liefde van God en dat zij onderweg in hun levens Jezus Christus mogen leren kennen en beter mogen begrijpen.

Ik heb deze morgen ook gedankt dat ik mijn lichaam mag neerleggen als een welgevallig offer voor Hem en dat Zijn vuur uit de hemel de offers van mijn lippen zal consumeren.

Ik ga niet weg Heer Jezus, ik blijf wandelen met U.....

Dank U Abba, Vader...in de naam van Jezus Christus Uw Zoon.